8 augustus 2020
Dit is Rembrandt ‘ s eerste en enige zeegezicht., Het werd geschilderd in 1633, dat was vroeg in zijn carrière en kort na zijn verhuizing van Leiden naar Amsterdam. Het is ondertekend en gedateerd, maar de details van de Commissie zijn verloren gegaan. Rembrandt toont de boeg van de boot die door de golven omhoog wordt geduwd, zodat het hele schip schuin staat. Om het drama te vergroten is de boot gevaarlijk dicht bij enkele rotsen die net zichtbaar zijn aan de linkerkant. In Amsterdam van de jaren 1630 werden zeegezichten populair, maar dit onderwerp was ongewoon., Dat gezegd hebbende, zou hij een soortgelijke scène van Rubens kunnen hebben gekend en waarschijnlijk een eerdere behandeling van hetzelfde onderwerp door Maerten de Vos (1532 – 1603), door middel van een prent. Als deze prent een van zijn bronnen was, toont een vergelijking van de twee Rembrandts genialiteit.
Eén detail suggereert dat hij de afdruk van de Vos kende (hierboven). Er is een man in het rood die ziek is aan de kant van de boot. De print van de Vos heeft hetzelfde detail. Maar Rembrandt ‘ s behandeling van het onderwerp is heel anders., Het meest opvallend is dat hij het gezichtspunt verlaagt, zodat hij ten volle gebruik kan maken van de lucht en ook de dramatische kanteling van de boot kan laten zien. Het licht van het stuk heldere hemel vangt de fel geklede discipelen en het schuimen van de golven. Rembrandt brengt het geweld van de storm op verschillende manieren over. Maar het zijn de uitdrukkingen op de gezichten van de discipelen die de kijker trekken., Als je online inzoomt kun je hun paniek, wanhoop, ziekte, wanhoop en ook moed zien In tegenstelling tot degenen die worstelen met de zeilen, anderen worden lager in de schaduw gevonden en dichter bij de kijker in een oase van relatieve rust die is gecentreerd op Christus. Het is alsof hij het stille punt is in het midden van de storm. Natuurlijk is de afgebeelde scène niet die van de zeestorm in het evangelie van vandaag, maar eerder dan verteld in Matteüs 8:23 -27 en in Marcus 4: 35-41. Rembrandt laat Jezus ontwaken uit de slaap. Hij stelt Mark ‘ s kussen voor en laat de boot met water vullen., de kracht van Rembrandts interpretatie komt voort uit het grote contrast tussen links en rechts. Er is een verschuiving van agitatie naar rust, tussen enorme dreigende golven en de veel rustiger zee voorbij de boot aan de rechterkant. Boven de donkere wolken wijken naar rechts als de lucht van links opklaart. Christus regeert de golven bijna ongezien vanuit deze oase van rust maar spoedig zal hij volledig zichtbaar zijn de wolken wijken. Het wonder dat op het punt staat te gebeuren wordt gesuggereerd door de manier waarop hij licht en schaduw gebruikt om de beweging the storm om te zetten., Rembrandt bevat eigentijdse details om de impact te vergroten. De boot was een hedendaags vissersvaartuig dat bekend staat als een hoeker. Merk op dat er links een harpoen uitsteekt, ook al was walvisjacht niet gebruikelijk op het Meer van Galilea! Eigenlijk zijn de details van de boot niet helemaal goed. Maar Rembrandt was niet het soort kunstenaar die zich vastbond aan de mast van een schip in het streven naar authenticiteit! Zijn details zijn slechts rekwisieten om zijn kijkers in het drama te trekken.
aan de voorzijde van de boot en langs de middellijn van het doek is een figuur gekleed in felblauw. Hij staart naar ons., Dit is Rembrandt zelf. Met de ene hand grijpt hij een touw en met de andere houdt hij zijn hoed op. Het was niet ongewoon voor een kunstenaar om zichzelf te schilderen als een toeschouwer op een evenement. Maar hier is de kunstenaar een deelnemer in het drama. Hij zit ook in de boot. Rond deze tijd nam hij ook zichzelf op in zijn “de verheffing van het kruis” (hieronder).
hij wordt getoond als een beul., In dat werk grijpt Rembrandt de bodem van het kruis en helpt het op te heffen van de aarde. Hier is het de boot en de apostelen die worden opgewekt door golven. Christus is aan het kruis en in de boot, en in een ieder is hij het die degenen in gevaar zal redden. We zijn niet in de boot. We zijn geen deelnemers. We kunnen in het water zijn! Maar het is veelbetekenend dat Rembrandt zichzelf centraal heeft gesteld. Rembrandts blik op ons, staande op de rand van de poel van stilte rond de figuur van Christus., Nodigt hij ons uit om dezelfde stilte binnen te gaan die het geloof in Christus is, vooral wanneer de stormen van ons leven ons dreigen te overweldigen. In de jaren die volgden, had Rembrandt zelf zeker zijn deel van hen. Rembrandts “Christus in de Storm op het Meer van Galilea”