Erwin Rommel was een tijdlang Hitlers favoriete generaal. Rommel kreeg bekendheid in 1940 als commandant van een panzerdivisie die de Franse verdediging vernietigde (zie “Blitzkrieg, 1940”) en voerde het commando over het Afrika Korps, waar zijn tactisch genie, het vermogen om zijn troepen te inspireren en het beste te maken van beperkte middelen, Hitler ertoe bracht hem tot de rang van veldmaarschalk te verheffen., In 1943 gaf Hitler Rommel het bevel over
Rommel in de Afrikaanse woestijn, 1941
versterking van de Atlantische muur langs de kust van Frankrijk – verdedigingswerken bedoeld om de onvermijdelijke invasie van Europa door de geallieerden af te weren.begin 1943 stortte Rommel ‘ s geloof in het vermogen van Duitsland om de oorlog te winnen ineen, net als zijn inschatting van Hitler. Rommel was geschokt door de verwoesting van de geallieerde bombardementen en de erosie van het moreel van de volkeren., Hij leerde ook voor het eerst over de vernietigingskampen, slavenarbeid, de uitroeiing van de Joden en de andere gruweldaden van het naziregime. Rommel raakte ervan overtuigd dat de overwinning voor Duitsland een verloren zaak was en dat het verlengen van de oorlog alleen maar zou leiden tot de verwoesting van zijn vaderland. Hij kwam in contact met leden van een groeiende samenzwering gewijd aan het verdrijven van Hitler en het vestigen van een aparte vrede met de westerse bondgenoten. op 17 juli 1944 werd Rommel ‘ s stafauto beschoten door Britse vliegtuigen, waarbij de Veldmaarschalk ernstig gewond raakte., Hij werd naar een ziekenhuis gebracht en vervolgens naar zijn huis in Duitsland om te herstellen. Drie dagen later doodde een bom Hitler bijna tijdens een strategiebijeenkomst in zijn hoofdkwartier in Oost-Pruisen. In de bloederige represailles die volgden, beschuldigden enkele verdachten Rommel in het complot. Hoewel hij misschien niet op de hoogte was van de aanslag op Hitler ‘ s leven, was zijn “defaitistische” houding genoeg om Hitlers toorn te rechtvaardigen. Het probleem voor Hitler was hoe de populairste generaal van Duitsland te elimineren zonder aan het Duitse volk te onthullen dat hij zijn dood had bevolen., De oplossing was Rommel te dwingen zelfmoord te plegen en aan te kondigen dat zijn dood te wijten was aan zijn oorlogswonden.de Zoon van Rommel, Manfred, was 15 jaar oud en maakte deel uit van een luchtafweergeschut in de buurt van zijn huis. Op 14 oktober 1944 kreeg Manfred verlof om terug te keren naar zijn huis, waar zijn vader zich verder herstelde. De familie was zich ervan bewust dat Rommel onder verdenking stond en dat zijn stafchef en zijn commandant beiden waren geëxecuteerd., Manfred ‘ s account begint als hij zijn huis binnenkomt en zijn vader vindt bij het ontbijt:
“…Ik kwam om zeven uur aan in Herrlingen. mijn vader was aan het ontbijten. Er werd snel een kopje voor me gebracht en we ontbeten samen, daarna een wandeling in de tuin. ‘om twaalf uur vandaag komen twee generaals om mijn toekomstige werk te bespreken,’ begon mijn vader het gesprek. ‘Dus vandaag zal beslissen wat er voor mij gepland is; of een Volkshof of een nieuw commando in het Oosten.’
‘zou je een dergelijk Commando accepteren,’ vroeg ik., hij nam me bij de arm en antwoordde: ‘mijn beste jongen, onze vijand in het Oosten is zo verschrikkelijk dat elke andere overweging moet wijken voor het. Als hij erin slaagt Europa te overstijgen, ook al is het maar tijdelijk, dan zal dat het einde betekenen van alles wat het leven de moeite waard heeft gemaakt. Natuurlijk zou ik gaan.kort voor twaalf uur ging mijn vader naar zijn kamer op de eerste verdieping en veranderde van het bruine burgerjasje dat hij gewoonlijk over rijbroek droeg, in zijn Afrikaanse tuniek, dat zijn favoriete uniform was vanwege zijn open kraag.,om ongeveer twaalf uur stopte een donkergroene auto met een Berlijnse nummer voor onze tuinpoort. De enige mannen in het huis, behalve mijn vader, waren kapitein Aldinger, een zwaar gewonde oorlogsveteraan korporaal en ikzelf. Tweeherals-Burgdorf, een machtige bloemrijke man, en Maisel, klein en slank – stapten uit de auto en kwamen het huis binnen. Ze waren respectvol en beleefd en vroegen mijn vader toestemming om alleen met hem te spreken. Aldinger en ik verlieten de kamer. ‘Zodat ze hem niet gaan arresteren,’ dacht ik met opluchting, toen ik naar boven ging om een boek te vinden., “I shall be dead
in a quarter
of an hour”
Een paar minuten later hoorde ik mijn vader naar boven komen en naar de kamer van mijn moeder gaan. Verlangend te weten wat er gaande was, stond ik op en volgde hem. Hij stond in het midden van de kamer, zijn gezicht bleek. ‘Kom naar buiten met mij,’ zei hij met een strakke stem. We gingen naar mijn kamer. ‘Ik moest je moeder net vertellen,’ begon hij langzaam, ‘ dat ik over een kwartier dood zal zijn.’Hij was kalm terwijl hij verderging:’ om te sterven door de hand van je eigen volk is moeilijk. Maar het huis is omsingeld en Hitler beschuldigt me van hoogverraad., “Met het oog op mijn diensten in Afrika,” citeerde hij sarcastisch, ” ik heb de kans om te sterven door gif. De twee generaals hebben het meegenomen. Het is dodelijk in drie seconden. Als ik het accepteer, zal geen van de gebruikelijke stappen worden genomen tegen mijn familie, dat is tegen jou. Ze zullen ook mijn personeel met rust laten.’
‘ geloof je het? Ik onderbrak hem. ‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Ik geloof het. Het is zeer in hun belang dat de zaak niet in de openbaarheid komt. Tussen haakjes, ik ben belast om u onder een belofte van de strengste stilte te brengen., Als er ook maar één woord van komt, zullen ze zich niet langer gebonden voelen door de overeenkomst.’
Aldinger was ondertussen in gesprek geweest door de escorte van de generaal om hem uit de buurt van mijn vader te houden. Toen ik belde, kwam hij naar boven rennen. Ook hij werd koud toen hij hoorde wat
Duitse gevangenen worden door de straten van Aken gemarcheerd – de eerste Duitse stad die viel. Oktober 1944
happening. Mijn vader sprak nu sneller. Hij zei opnieuw hoe nutteloos het was om onszelf te verdedigen., Het is allemaal tot in de puntjes voorbereid. Ik krijg een staatsbegrafenis. Ik heb gevraagd dat het in Ulm zou plaatsvinden. Over een kwartier krijg jij, Aldinger, een telefoontje van het Wagnerschule reserve ziekenhuis in Ulm om te zeggen dat ik een hersenaanval heb gehad op weg naar een conferentie.’Hij keek op zijn horloge. Ik moet gaan, ze hebben me maar tien minuten gegeven.’Hij nam snel weer afscheid van ons. Toen gingen we samen naar beneden. we hielpen mijn vader in zijn leren jas. Plotseling trok hij zijn portemonnee eruit. ‘Er zitten nog 150 mark in,’ zei hij., Zal ik het geld meenemen?’
‘dat maakt nu niet uit, Herr veldmaarschalk,’ zei Aldinger. mijn vader stopte zijn portemonnee voorzichtig terug in zijn zak. Toen hij de hal binnenging, sprong zijn kleine teckel, die hij een paar maanden eerder in Frankrijk als puppy had gekregen, op hem met een zucht van vreugde. ‘Sluit de hond in de studeerkamer, Manfred,’ zei hij, en wachtte in de hal met Aldinger, terwijl ik verwijderde de opgewonden hond en duwde het door de studeerdeur. Toen liepen we samen het huis uit. De twee generaals stonden bij de tuinpoort., We liepen langzaam het pad af, de crunch van het grind klonk ongewoon luid.
toen we de generaals naderden hieven ze hun rechterhand op om te salueren. ‘Herr veldmaarschalk,’ zei Burgdorf kort en stond opzij voor mijn vader om door de poort te gaan. Een knoop van dorpelingen stond buiten de oprit …
de auto stond klaar. De SS chauffeur zwaaide de deur open en stond in de houding. Mijn vader duwde zijn Marshal ‘ s baton onder zijn linkerarm, en met zijn gezicht kalm, gaf Aldinger en mij zijn hand nog een keer voordat hij in de auto stapte.,
Hitlers krans wordt gedragen in Rommel ‘ s
begrafenisstoet okt. 18, 1944 de twee generaals klommen snel in hun zetels en de deuren werden dichtgeslagen. Mijn vader draaide niet weer als de auto reed snel de heuvel op en verdween rond een bocht in de weg. Toen het was gegaan Aldinger en ik draaide en liep stilletjes terug in het huis…
twintig minuten later de telefoon ging. Aldinger tilde de ontvanger op en de dood van mijn vader werd gemeld.
Het was toen niet helemaal duidelijk, wat er met hem gebeurd was nadat hij ons verliet., Later hoorden we dat de auto een paar honderd meter de heuvel op was gestopt vanuit ons huis in een open ruimte aan de rand van het bos. Gestapo-mannen, die die ochtend in kracht uit Berlijn waren verschenen, hielden het gebied in de gaten met instructies om mijn vader neer te schieten en het huis te bestormen als hij weerstand bood. Maisel en de chauffeur stapten uit de auto en lieten mijn vader en Burgdorf binnen. Toen de chauffeur tien minuten later terug mocht komen, zag hij mijn vader naar voren zinken met zijn pet af en het stokje van de marshal viel uit zijn hand.”